Styl Rokoko i akt sztuki

Spadkobiercą Rubensa okazał się Antoine Watteau (1684-1721), który do francuskich tradycji stylowego erotyzmu tzw. szkoły Fontainebleau (XVI w.), gdzie dominowała skłonność do przedstawiania delikatnych wypukłości i wysmukłych nóg, dodał rubensowskie poczucie karnacji ciała. Przykładem jest „Sąd Parysa" (1720) - akt o niezwykłym bogactwie malarskiej powierzchni.

Wyjątkowo piękne studium światła
połączone z podobnie pięknym
studium aktu przedstawił Augustę
Renoir w obrazie „Studium torsu;
efekt słońca”

Około połowy XVIII wieku zaczął dominować nowy ideał nagiej piękności - petite („mała”). Znalazł on bogate rozwinięcie w malarstwie François Bouchera (1703-1770) i Jeana Honoré Fragonarda (1732-1806). Za najpiękniejszy akt Bouchera uznano „Dianę po kąpieli” („Odpoczynek Diany” 1742) - gdzie pełna wdzięku postać zanurzona jest w łagodnym świetle. U Fragonarda można natomiast znaleźć nimfy leżące na brzuchu, oparte łokciami na poduszkach albo na obłokach. W XVIII wieku coraz częstsze stawały się przedstawienia aktów od tyłu. W starożytności symbolizowały one fizyczną rozkosz.

Spis treści:

Akt w sztuce - jak powstał ?

Akt w sztuce w starożytnej Grecji

Akt w sztuce w średniowieczu

Renesansowy akt sztuki w malarstwie

Barok i akt w sztuce

Styl Rokoko i akt sztuki

Akt w sztuce i wiek XIX

Akt w malarstwie w XX wieku