 |
| Porwaniu Sabinek |
Znakomitym aktem początku XIX stulecia jest „Maja naga” (1797) Francisca de Goi y Lucientes (1746-1828). Przedstawia kobietę jawnie uwodzicielską w swojej nagości, oddanej z kunsztem malarskim godnym najlepszych tradycji hiszpańskiego malarstwa.
Zmysłowość zawarta w chłodnych, wyważonych kompozycjach wyróżnia akty Jeana Auguste'a Dominique’a Ingres'a (1780-1867). Najwybitniejszy akt Ingres'a to „Kobieta w kąpieli” („Kąpiąca się z Valpinęon" 1808), gdzie prosta, naturalna poza zamknięta została precyzją linii, a ciało odwróconej tyłem modelki kształtowane jest delikatnym światłem. Sławniejszym aktem Ingres'a byt w jego czasach obraz pt. „Źródło” (1856), przedstawiający nagą dziewczynę z dzbanem. Dominacja Ingres’a w środowisku akademickim sprawiła, że naga kobieta zajęła miejsce mężczyzny - modela w szkołach sztuk pięknych w połowie wieku XIX. Akademickie akty, powstałe w wieku XIX, często były jednak pozbawione życia, pozostając tylko ćwiczeniem formy, bez głębi przeżycia. Takie akty wystawiano na Salonie w Paryżu i przeciwko takiemu traktowaniu aktu wystąpili dwaj ftancuscy malarze: Gustave Courbet (1819-1877) i Edouard Manet
 |
| Najwybitniejszy akt Ingres'a to „Kobieta w kąpieli” („Kąpiąca się z Valpinęon" 1808) |
(1832-1883). „Kąpiąca się” (1853) i „Pracownia malarza" (1855) Courbeta zawierały akty pełne realizmu i dotykowej zmysłowości. Manet przedstawił natomiast w obrazie „Olimpia" (1863) portret kurtyzany, co wywołało szok u publiczności.
Drogą poszukiwania prawdy aktu kobiecego podążyli także Edgar Degas (1834-1917) i Henri de Toulouse-Lautrec (1864-1901). Degas tworzył znakomite pastele, przedstawiające kąpiące się kobiety, pełne naturalności, choć w pozach niekiedy na granicy fizycznych możliwości modelek. natomiast Toulouse-Lautrec nie wahał się ukazywać wszelkich krągłości kobiecego ciała, portretując tancerki i prostytutki. Augustę Renoir (1841-1919) twierdził natomiast, że bez uwielbienia kobiecego ciała nigdy nie stałby się malarzem. W czasach swoich związków z impresjonizmem starał się połączyć dążenie do oddania pełni kształtów kobiecych z ulotnością impresyjnego przedstawiania świata. Łamał wówczas obrysy postaci smugami światła i cienia („Studium torsu; efekt słońca”, 1875), by następnie - po odejściu od impresjonizmu - odnaleźć inspiracje w sztuce Rafaela i malarstwie pompejańskim. Powstała wtedy słynna „Kobieta w kąpieli” („Jasnowłosa w kąpieli” 1870), a następnie „Kąpiące się” (1884-1887) - nagie kobiety, ochlapujące się wodą, pełne spontanicznej naturalności.
Spis treści:
Facebook
0 komentarze:
Prześlij komentarz